Sessiz kelimeler❣️🌠

Marina Abramovic, Sırp bir performans sanatçısı. Sergilediği gösterilerden bazılarında kendini kırbaçlamış, kimisinde dondurmuş, kimisinde boğulma raddesine gelmiş kısacası bu alanda sınırları zorlayıcı ne varsa hepsini gerçekleştirmiş biri. Öyle ki 1979 yılında, Napoli’de Rhythm 0 adını verdiği gösteride, bu sanatın en korkunç sayılabilecek, deney niteliğinde bir performans sergilemişti. Bu, ona ün sağlayan deneyi hatırlayanlarınız mutlaka vardır. Aslında yapacağı şey çok basitti: sadece olduğu yerde sabit durmak. Bununla beraber gösteriye gelenlerin kullanabileceği bir masa dolusu çiçek, çikolata, kek, bıçak, mermi, silah v.s gibi materyal bulunuyordu. Yani katılımcılar iyi ya da kötü arasında seçme hakkına sahipti. Bu gösteri boyunca Marina tepkisiz kalmak zorundaydı. Gösteri başladığında ziyaretçilerin kimisi saçını okşadı, kimisi başından aşağı gül döktü, kimisi kek yedirdi. Aradan biraz zaman geçip gösteri uzayınca katılımcılarda şiddete yönelik davranışlar baş göstermeye başladı. İlk önce birisi Marina’ya tokat attı, tepki gelmeyince bir sonraki tokatın şiddetini artırdı, bir başkası bıçakla kollarına çizik attı, bir başkası bununla yetinmeyip cinsel tacize başladı, ötekisi silahı alnına dayadı ve en sonunda gösteriye katılanlardan birisi tecavüz etmeye kalkışınca içlerinden sağduyulu birkaç kişinin araya girmesiyle bunun önüne geçildi. Sonrasında Marina’nın çıplak fotoğrafını çekmeye, vücudunu kanatmaya devam ettiler, ta ki Marina’nın gözlerinden birkaç damla yaş akana kadar. Göstericiler arasından bir kadın gelip Marina’ya sarıldı, gözyaşlarını sildi ve bir nevi koruma altına aldı. Kadının ardından sanatçıya yapılanlardan rahatsız olan azınlık grup, onu adeta bir koruma çemberine alarak, kıyafetlerini geri giydirdi, boynundaki yarayı kapattı, vücudundaki diğer kanayan kısımları bantla kapattı ve kadına sigara ikram ettiler. Bir performans sanatından daha çok toplumsal bir deneye dönüşen bu olay, çoğunluğun birbirinden cesaret alarak içindeki kötülüğü kolayca ortaya çıkarabilmesine karşın, bu durumdan rahatsız olan iyi niyetli kişilerin aynı dayanışma cesareti gösterememesinin ya da bu konuda geç kalmasının nelere sebep olduğunu gözler önüne seriyordu. 6 saat sonunda performans sona erdiğinde Marina, tekrar hareket etmeye başladığında, kalabalık korkunç biriyle yüzleşmişcesine oradan kaçıştı. Az önce vahşice işkence yaptıkları kadının tekrar ayağa kalkması, birey hüvviyeti kazanması onları dehşete düşürmüştü…

Marina Abramovic, bu sanatı uzun yıllar aynı zamanda sevgilisi de olan Ulay ile birlikte gerçekleştirdi. 1989 yılına geldiklerinde Çin Seddi’nin iki ucundan yürüyüp ortada buluşarak son defa sarılan ve bir daha hiç görüşmeme kararı alan iki sevgili, 21 sene sonra Marina’nın bir performansında karşılaşırlar. Marina o günlerde New York’ta “sanatçı burada” adında bir gösteri sergilemektedir. Gösteride Marina ile ziyaretçilerden biri masanın her iki tarafında karşılıklı oturacak, hiçbir şekilde sözlü temas kurulmayacaktır. Amaçlanan şey ise, göz göze gelerek anlaşmayı başarabilmek. Marina o gösteride pek çok kişiyle göz göze geldi, belki yoruldu, belki sıkıldı, belki keyif aldı bilmiyoruz. Her yeni kişi sandalyeye oturduğunda yere eğdiği gözlerini usul usul kaldırırken tam da o anda karşısında 21 sene sonra çıkıp gelen sevgiliyi görünce boğazında yutkunma ve gözlerden akan iki damla yaş eşliğinde “aşk”ın o söze ihtiyaç duymayan konuşkanlığıyla oyunu bozuyor…

Bıçağa, tacizlere sessiz kalabilen yürek, aşkı görünce susmuyor. Söze gerek duymadan anlaştıklarınız hep olsun etrafınızda..

Mutlu bir Pazar günü dileğiyle,

Sevgilerle💝

https://www.youtube.com/watch?v=OS0Tg0IjCp4

#marinaabramovic #ulay